Οι Friendly Fires είναι από το St Albans του Hertfordshire στην Αγγλία. To συγκρότημα σχηματίστηκε το 2006. Μέλη της είναι οι Ed Maclafarlane, Jack Savidge, Edd Gibson και Rob Lee. Οι 4 αυτοί γνωρίστηκαν στο "St Albans School" όπου και έγιναν φίλοι. Στα 14 τους δημιούργησαν το πρώτο τους συγκρότημα, το First Day Back, το οποίο και διατήρησαν μέχρι να πάνε στο πανεπιστήμιο. Αφού αποφοίτησαν σχημάτισαν άλλο ένα γκρουπ, αυτό που υπάρχει μέχρι και σήμερα δηλαδή. Το όνομα τους προέρχεται από το πρώτο τραγούδι του δίσκου Always Now των Section 25. Το ίδιο το συγκρότημα θεωρεί πως έχει επηρεαστεί πολυ από την δισκογραφική εταιρία Kompakt και τους Carl Craig και Prince.
To cd τους "Friendly Fires" (πολύ εμπνευσμένος τίτλος..) κυκλοφόρησε στη 1 Σεπτεμβρίου 2008, αλλά επανακυκλοφόρησε και στις 31 Αυγούστου 2009.
Περιέχει 11 τραγούδια. Το πρώτο, Jump In The Pool, είναι ένα αρκετά ωραίο τραγούδι με πολύ ωραίο ρυθμό. Βέβαια προς το τέλος του τραγουδιού σχεδόν πάντα με κουράζει και το αλλάζω. Παρ'όλα αυτά δεν παύει να είναι απο τα αγάπημενα μου τραγούδια σ'αυτό το δίσκο. Ήταν το δεύτερο single του cd. To δεύτερο τραγούδι του δίσκου, In The Hospital, μπορώ να πω πως δε με ξετρέλανε ιδιαιτέρως. Δηλαδή πέρα από το "doo-doo-doo-doo-doo" μπορώ να πω πως είναι ένα σχεδόν ..αδιάφορο τραγούδι. Σειρά έχει το Paris, το οποίο -surprise surprise- μ'άρεσε αρκετά αλλά και πάλι μπορώ να πω πως δεν ήταν και τίποτα το τρομερό και πρωτόγνωρο. Βέβαια μ'άρεσαν οι στίχοι. Ναι ναι, είχαν ενδιαφέρον. Και ναι, επιτέλους φτάσαμε στο White Diamonds το οποίο είναι με διαφορά το αγαπημένο μου τραγούδι από όλο το δίσκο. Δε ξέρω γιατί με τράβηξε τόσο πολύ, αλλά από την πρώτη στιγμή που το άκουσα για κάποιο λόγο το αγάπησα. Και όταν το ακούω για κάποιο λόγο μου 'ρχεται στο μυαλό η διαδρομή για να παω στο φροντιστηριο, όταν έχω αργήσει. Ναι, το ξέρω πολύ ενδιαφέρον. Οπότε ειναι τέλειο τραγούδι. Επιτέλους είπα και κάτι καλό.. Εεε το πέμπτο τραγούδι, το Strobe δε με συγκλόνισε. Ναι καθόλου βασικά. Αλλά για κάποιο λόγο όταν το ακούω φανταζομαι πιτσιλιές χρώματος σε μαύρο καμβά. (Μα σήμερα λέω άσχετα και κρυάδες και πρέπει να σταματήσω)
Περιέχει 11 τραγούδια. Το πρώτο, Jump In The Pool, είναι ένα αρκετά ωραίο τραγούδι με πολύ ωραίο ρυθμό. Βέβαια προς το τέλος του τραγουδιού σχεδόν πάντα με κουράζει και το αλλάζω. Παρ'όλα αυτά δεν παύει να είναι απο τα αγάπημενα μου τραγούδια σ'αυτό το δίσκο. Ήταν το δεύτερο single του cd. To δεύτερο τραγούδι του δίσκου, In The Hospital, μπορώ να πω πως δε με ξετρέλανε ιδιαιτέρως. Δηλαδή πέρα από το "doo-doo-doo-doo-doo" μπορώ να πω πως είναι ένα σχεδόν ..αδιάφορο τραγούδι. Σειρά έχει το Paris, το οποίο -surprise surprise- μ'άρεσε αρκετά αλλά και πάλι μπορώ να πω πως δεν ήταν και τίποτα το τρομερό και πρωτόγνωρο. Βέβαια μ'άρεσαν οι στίχοι. Ναι ναι, είχαν ενδιαφέρον. Και ναι, επιτέλους φτάσαμε στο White Diamonds το οποίο είναι με διαφορά το αγαπημένο μου τραγούδι από όλο το δίσκο. Δε ξέρω γιατί με τράβηξε τόσο πολύ, αλλά από την πρώτη στιγμή που το άκουσα για κάποιο λόγο το αγάπησα. Και όταν το ακούω για κάποιο λόγο μου 'ρχεται στο μυαλό η διαδρομή για να παω στο φροντιστηριο, όταν έχω αργήσει. Ναι, το ξέρω πολύ ενδιαφέρον. Οπότε ειναι τέλειο τραγούδι. Επιτέλους είπα και κάτι καλό.. Εεε το πέμπτο τραγούδι, το Strobe δε με συγκλόνισε. Ναι καθόλου βασικά. Αλλά για κάποιο λόγο όταν το ακούω φανταζομαι πιτσιλιές χρώματος σε μαύρο καμβά. (Μα σήμερα λέω άσχετα και κρυάδες και πρέπει να σταματήσω)
To On Board, το επόμενο τραγούδι μπορώ να πω πως το ακούω πρώτη φορά σήμερα και απορώ γιατί. Είναι από αυτά τα τραγούδια που μ'αρέσουν πολύ γιατί κολλάνε στο μυαλό σου και δε φεύγουν με τίποτα. Ναι, βέβαια πιστεύω πως σε πάρα πολλούς μπορεί να μην αρέσει, γιατί ομολογώ πως είναι λίγο φασαρία σε κάτι σημεία. Αλλά χαλάλι! Επόμενο τραγούδι. Lovesick. Κι αυτό από τα αγαπημένα μου τραγούδια στον δίσκο. Ειδικά το ρεφραίν, θυμάμαι κ το τραγουδούσα μια φορά όλη μέρα. Ε δεν έχω κάτι άλλο να πω. Είναι άπειρο. Κικ. Το όγδοο τραγούδι είναι το Skeleton Boy. Μ'αρέσει πολύ ο τίτλος. Νομίζω γίνομαι μονότονος και δε ξέρω τι να πω. Γιατί και αυτό (!) μ'αρεσει ανυπέρβλητα. Ειδικά το video clip! Εντάξει, εδώ θα πω και κάτι διαφορετικό. Το Photobooth, το επόμενο τραγούδι δε με ενθουσίασε (Εύα, μη με βρίζεις αν το διαβάζεις). Ναι, βασικά είναι πολύ ίδιο με τα υπόλοιπα και είναι και στο τέλος του δίσκου οπότε δε ξέρω.. Αλλά μαρέσει προς το τέλος όταν δε τραγουδάνε. (Τι καλός.) Το προτελευταίο τραγούδι του δίσκου, το Ex Lover μπορώ να πω δε μ'αρεσε σχεδον καθόλου. Αλλά για κάποιο λόγο μου θύμιζε ζούγκλα. Τι να πει κανείς.. Και ήρθε και το τέλος, με το Relationships, το οποίο κατά τη γνώμη ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει ο δίσκος, αφού είναι ένα άκρως συμπαθητικό τραγούδι, το οποίο είναι μεν ήρεμο, αλλα όχι βαρετό, όπως είναι πολλά "closing tracks".
Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο Kiss Of Life, το οποίο πρέπει να είναι από τα πιο γνωστά τους τραγούδια. Άποψη μου είναι όμως πως αδικούνται από αυτό, αφού έχουν τόσα άλλα καλύτερα τραγούδια. Αλλά προφανώς, οι υπόλοιποι έχουν άλλη γνώμη.
Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο Kiss Of Life, το οποίο πρέπει να είναι από τα πιο γνωστά τους τραγούδια. Άποψη μου είναι όμως πως αδικούνται από αυτό, αφού έχουν τόσα άλλα καλύτερα τραγούδια. Αλλά προφανώς, οι υπόλοιποι έχουν άλλη γνώμη.
Γενικά, στο δίσκο θα βάλω ένα 5.8/10 γιατί δε ξέρω.. Παρόλο που είχε αρκετά πολύ καλά τραγούδια, ο δίσκος ήταν λίγο ..μονότονος να το πω? Θα το πω. Ναι, πολλά τραγούδια έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους και φαινόταν αρκετά αυτό και με χάλασε.
(Τι χάλι επίλογος. Γενικότερα είναι λίγο άθλιο όλο το άρθρο, αλλά δεν με ενέπνευσαν πολύ και δεν προσπαθησα άπειρα. Επιπροσθέτως, δεχόμουν και τον ψυχολογικό πόλεμο από τον υπολογιστή μου, ο οποίος είναι πια άσχρηστος και κλείνει όποτε ζεσταθεί λίγο. Να 'ναι καλά το blogger που τα αποθηκευει αυτόματα και δεν τα 'χω χάσει)
Τους αγαπω. <3
ReplyDeletehttp://www.arcadebomb.com/play/friendly_fire.html
ReplyDeletegiorgo akou pws kanei aftos:P
ααααχ ♫
ReplyDelete