The Drums

Όπως είχα αναφέρει και στο πρώτο μου άρθρο, θα χρησιμοποιώ το περιοδικό NME ως μέσο για την ανακάλυψη νέων συγκροτημάτων. Πριν δύο-τρεις βδομαδες λοιπόν, είχε αφιέρωμα στους The Drums και γενικότερα σε διάφορα καλά indie rock συγκροτήματα από την Αμερική. Παρόλο που τη ψιλο-μισώ την Αμερική, αυτός δεν είναι λόγος για να μην αναφέρω και μερικά αξιόλογα συγκροτήματα. 

Οι Τhe Drums λοιπόν είναι ένα σχετικά νέο συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 2008. Το γκρουπ αποτελείται από τους Jonathan Pierce (φωνητικά), Jacob Graham (κιθάρα), Adam Kessler (κιθάρα) και Connor Hanwick (ντραμς). Οι δύο πρώτοι, αφού γνωρίστηκαν σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση όσο ήταν παιδιά, έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Σύντομα μετά από αυτό, δημιούργησαν ένα electro-pop συγκρότημα, το Goat Explosion. Παρόλ'αυτά, δεν κράτησε για πολύ, αφού οι δύο φίλοι ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους και δημιούργησαν δικά τους γκρουπ. Μετά όμως από λίγο καιρό, ξανάσμιξαν όπως είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλο και αφού πλεον δεν τους ενδιέφερε η electronic μουσική, ίδρυσαν ένα indie rock συγκρότημα, τους The Drums δηλαδή. Αφού είχαν έρθει τότε στη Νεα Υόρκη, στο γκρουπ μπήκαν και οι άλλοι δύο (Kessler και Hanwick).
Το όνομα του γκρουπ, το διάλεξαν γιατί -όπως έχουν αναφέρει σε μια συνεντευξη τους- θερωρούν πως θα ταίριαζε πολύ σε ένα γκρουπ που υπήρχε πριν από 20 χρόνια, αλλά και επειδή σαν όνομα, ακούγεται κλασσικό και διαχρονικό.
Πολλές φορές τους έχουν πει πως ανήκουν στο λεγόμενο "surf-pop revival" (την αναγέννηση δηλαδή ένος είδους μουσικής, της surf-pop) και πως μοιάζουν με τους The Beach Boys. Παρόλ'αυτά, αυτοί το αρνούνται, λέγοντας πως μόνο ένα τους τραγούδι αναφέρεται στο surfing, και πως ούτως ή άλλως, δεν τους αρέσουν ούτε οι Beach Boys, αλλά ούτε και η θάλασσα. Τι να πει κανείς!
Οι The Drums, κατάφεραν να μπούν και στη λίστα του BBC, "Sound of 2010", με τα πιο ανερχόμενα αστέρια της χρονιάς κατακτώντας μάλιστα την 5η θέση!

To cd τους, κι αυτό The Drums, κυκλοφόρησε πρόσφατα. Συγκεκριμένα στις 7 Ιουνίου του 2010. Το album ηχογραφήθηκε στο διαμέρισμα του Jacob στη Florida, στο διαμέρισμα του συγκροτήματος στη Νεα Υόρκη και σε μια καμπίνα στο Woodstock. Περιέχει 12 τραγούδια.

Το πρώτο τραγούδι του δίσκου είναι το Best Friend και παρόλο που την πρώτη φορά που το άκουσα δε μου άρεσε σχεδόν καθόλου, τώρα πια το έχω αγαπήσει. Ακούγεται τόσο υπερβολικά '60s ή κάτι τέτοιο. Και σήμερα όλη μέρα το άκουγα στο ipod μου όσο ήμουν στη θάλασσα. Το επόμενο τραγούδι, Me And The Moon, το ακούω τώρα πρώτη φορά και μπορώ να πω με εκνευρίζει λίγο, αλλά μ'αρέσει πολύ το κομμάτι που λέει "forever,forever" συνέχεια. Νομίζω πως και αυτό θα το ακούσω πολύ στο εγγύς μέλλον. Το τρίτο τραγούδι, το Let's Go Surfing, ήταν και το πρώτο τους τραγούδι που άκουσα και μπορώ να πω μ'άρεσε σχεδόν απ'ευθείας. Είναι ένα καθαρά καλοκαιρινό τραγούδι με πολύ -κατά τη γνώμη μου- αισιόδοξους στίχους (τους οποίους κοίταξα πριν λίγο και ανακάλυψα ότι τραγουδούσα λάθος το ρεφραίν τόσο καιρό, αφού νόμιζα ότι έλεγα Alabama, I wanna go surfing, ενώ στην πραγματικότητα λέει Oh mama. Ναι ναι, το ξερω! Πολύ ενδιαφέρον.)

Λοιπόν, τι παράδοξο! Και το επόμενο τραγούδι μ'αρέσει! Λέγεται Books Of Stories και απ'ότι έχω καταλάβει, μιλάει για ένα χωρισμό και την δυσκολία να τον ξεπεράσεις! Υποθέτω δηλαδή. Ποτέ δεν είμαι καλός στα νοήματα των τραγουδιών. Όχι ότι εδώ ειναι κρυμμένο, αλλά δε πειράζει! Τελος πάντων, ακόμα και αυτό, που η αλήθεια είναι πως δεν έχει και τους πιο χαρουμένους στίχους του κόσμου -αντιθέτως, δηλαδή- εμένα με κάνει πιο χαρούμενο. Και αυτή, φίλοι μου, είναι η μεγάλη αλήθεια! (Κρυάδες!) Και ναι, η μεγάλη έκπληξη, και το 5ο τραγούδι του δίσκου, Skippin' Town μ'αρέσει! Αρχίζω και κουράζω ακόμα και μένα! Αλλά τι να κάνουμε! Ακούστε τα και σεις να δείτε. Λοιπόν, σαν και το προηγούμενο και αυτό, ενώ έχει κάπως πιο.. μη χαρούμενους στίχους, η μουσική και η μελωδία είναι άπειρες μπορώ να πω. Πάω στο επόμενο, γιατί καταντώ βλάκας να λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. To Forever And Ever Amen είναι ένα καθαρά ρομαντικό-φάση τραγούδι, όπως φαίνεται και από τους στίχους, αλλά και απ' τη μουσική. Παρόλο που μ'αρέσει αρκετά, μπορώ να πω -επιτέλους!- πως δεν είναι τόσο ωραίο όσο τα υπόλοιπα.

Περάσαμε επιτέλους τη μέση του δίσκου -νομίζω πως αυτό το άρθρο είναι με διαφορά το μεγαλύτερο- και φτάσαμε στο έβδομο τραγούδι, το Down By The Water που έχει μπορώ να πω μια εντελώς διαφορετική ακουστική σε σχέση με όλα τα προηγούμενα τραγούδια. Κατά τη γνώμη μου, σ'αυτό το τραγούδι αναδεικνύεται και περισσότερο η φωνή του τραγουδιστή. Βέβαια, λογικά κάνω λάθος, μιας και δεν ξέρω καθόλου από αυτά, όπως και έχω ξαναπεί. To επόμενο τραγούδι, It Will All End In Tears, αν και έχει ωραίο τίτλο, είναι το πρώτο τραγούδι από το δίσκο που μ'αρέσει ελάχιστο εώς καθόλου. Γνώμες είναι όμως αυτές. Σειρά έχει το We Tried που κι αυτό είναι ένα αρκετά ωραίο τραγούδι, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Και δεν υπάρχει και στο YouTube. Δηλαδή μέχρι να το βρω, μπορώ να πω μου πήρε ώρα. Χαλάλι.

To 10o τραγούδι του δίσκου -φτάνει το τέλος!- μπορώ να πω, πως δε μ'αρέσει. Ναι το λέω. Είναι πολύ βαρετό και ..ανύπαρκτο(?). Μ'αρέσει μόνο στα σημεία που δε τραγουδά. Κακία λίγο, αλλα σιγά! Αα ναι, και το λενε Ι Νeed Fun In My Life. Ακόμα κι ο τίτλος δε μ'αρέσει. Κατάντια. Επομένο τραγούδι, I'll Never Drop My Sword, μ'αρέσει άλλα όχι και πάρα πολύ. Καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά και πάλι νιώθω ότι το έχω ξανακούσει κάποτε. Εννοώ σε άλλο τραγούδι. Και φτάσαμε στο τέλος με το  The Future ένα ακόμα συμπαθητικό τραγούδι, το οποίο όμως πιστεύω πως δε θα ακούσω και πολύ μιας και είναι μπορώ να πω πελώριο και λιιγο κουραστικό!

Εντάξει, τελείωσαν και αυτοί. Είναι λίγο γιγάντιο το άρθρο και προς το τέλος πολύ κουραστικό γιατί με κούρασαν τα τραγούδια και γι'αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα αν κανείς δε διαβάσει αυτό το κομμάτι, αλλα δε πειράζει. Πάλι είμαι κρύος.

Λοιπόν! Στο cd νομίζω θα βάλω ένα 6.9/10. Νομίζω πως είναι το μεγαλύτερο που έχω βάλει μέχρι τώρα, και θα'ταν και μεγαλύτερο αν δεν ήταν τόσο -κατά την ταπεινή μου άποψη- αδίαφορα τα τελευταία τραγούδια. Και ο λόγος που βάζω αυτό το βαθμό είναι γιατί ενώ είναι κάτι που συμβαίνει συχνά αυτές τις μέρες, δηλαδή η επιστροφή στα παλιά τραγούδια και στυλ, αυτοί το κάνουν με ένα τρόπο καινούριο, if you know what I mean. Ναι, και παρόλο που την πρώτη φορά που τους άκουσα και τους είδα, μπορώ να πω πως τώρα η γνώμη μου έχει αλλάξει απείρως.

Αυτά είχα να πω, και παρακάτω τα αγαπημένα μου τραγούδια τους. (Δύσκολη επιλογή!)

Cults

Εεε, κλεισανε τα σχολεία και πια δεν δικαιολογούμαι να μη γράφω άρθρα, οπότε απόψε αποφάσισα να γράψω ένα παρόλο που είναι αργά, έχει ζέστη και έχω κουραστεί. Χαλάλι.
Το συγκρότημα για το οποίο θα γράψω απόψε είναι οι Cults. Αποτελείται από δύο άτομα, την Madeline Follin και τον Brian Oblivion. Οι δύο τους είναι φοιτητές ταινίας (δραματικής? πως το λενε. Film παντως λεει.) στο πανεπιστήμιο της Νεας Υόρκης και ζευγάρι στην προσωπική τους ζωή.  Η μουσική τους έχει συγκριθεί με μουσική συγκροτημάτων της δεκαετίας των '60 όπως είναι οι Shangri-Las. H αλήθεια είναι πως παρόλο που έψαξα, δεν έχω καταφέρει να βρω άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για αυτούς, αφού δεν έχουν καν σελίδα στο MySpace. Απλά ανέβασαν μερικά τους τραγούδια στο Bandcamp και από τότε έχει γίνει λιιιγο χαμός μαζί τους.

(Δεν είμαι 100% σιγουρος αν ειναι αυτοί στη φωτό, αλλα δε πειράζει! :P)

Oι Cults λοιπόν δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει album (αλλά τώρα το ετοιμάζουν) και τα μόνα τραγούδια τους (που εχω βρει εγω τουλαχιστον) είναι τα εξής:
Το πρώτο και αγαπημένο μου τραγούδι τους είναι το Go Outside, το οποίο είναι ένα άκρως συμπαθητικό άσμα το οποίο μου είχε κολλήσει πολύ πριν από ένα-δύο μήνες περίπου. Ε μπορώ να πω έχει πολύ ωραία μελωδία και γενικά άνετα ανήκει σε μια playlist με chill-out τραγούδια. Γενικά μπορώ να πω είναι χαλαρωτικό και προκαλεί μια ..ευθυμία. (Νομίζω κάπου το χω ξαναπεί αυτό, με ακριβώς τα ίδια λόγια!). Το επόμενο τραγούδι, Τhe Curse, έχει μια πιο ..σκοτεινή (κρυάδες) προσωπικότητα. Μπορώ να πω πως και αυτό είναι εξαιρετικά καλό τραγούδι, αλλά ομολογώ όχι πιο πολύ απο το προηγούμενο αλλά και απο το τρίτο και τελευταίο (Ναι, το ξέρω τραγικο) τραγούδι τους που έχω βρει, το Wanted. Μου θυμίζει η όλη ακουστική ένα κορίτσι να χοροπηδάει σε μια γκρίζα γειτονιά στο εξωτερικό. Τι να πει κανεις.. Πάντως και αυτό είναι πολύ ωραίο! (τι πρωτοτυπία στα επίθετα.)

Γενικά, παρόλο που δεν είναι πολλά τα τραγούδια, μπορώ να πω πως οι Cults είναι ένα παααάρα πολύ καλό συγκρότημα και όταν βγει ο δίσκος τους, λογικά θα έχουν μεγάλη επιτυχία. Ελπίζω να μη χωρίσουν όμως μέχρι τότε, γιατί θα 'ναι κρίμα. Άσχετο. Κικ. Εεε τώρα δε ξέρω να τους κρίνω με τα εξαιρετικά μου κριτήρια? Ας τους κρίνω.. Θα τους βάλω ένα.. 6.2/10 γιατί μ'αρέσει πολύ η μουσική τους και οι στίχοι των τραγουδιών τους.

Friendly Fires

Ομολογώ πως πέρασε καιρός από την τελευταία φορά, αλλά είχα διάβασμα Ιστορίας και Χημείας. Τι να κάνουμε? Λοιπόν, δεν σας ενδιαφέρει, οπότε ας αρχίσω να γράφω για Friendly Fires.

Οι Friendly Fires είναι από το St Albans του Hertfordshire στην Αγγλία. To συγκρότημα σχηματίστηκε το 2006. Μέλη της είναι οι Ed Maclafarlane, Jack Savidge, Edd Gibson και Rob Lee. Οι 4 αυτοί γνωρίστηκαν στο "St Albans School" όπου και έγιναν φίλοι. Στα 14 τους δημιούργησαν το πρώτο τους συγκρότημα, το First Day Back, το οποίο και διατήρησαν μέχρι να πάνε στο πανεπιστήμιο. Αφού αποφοίτησαν σχημάτισαν άλλο ένα γκρουπ, αυτό που υπάρχει μέχρι και σήμερα δηλαδή. Το όνομα τους προέρχεται από το πρώτο τραγούδι του δίσκου Always Now των Section 25. Το ίδιο το συγκρότημα θεωρεί πως έχει επηρεαστεί πολυ από την δισκογραφική εταιρία Kompakt και τους Carl Craig και Prince.

To cd τους "Friendly Fires" (πολύ εμπνευσμένος τίτλος..) κυκλοφόρησε στη 1 Σεπτεμβρίου 2008, αλλά επανακυκλοφόρησε και στις 31 Αυγούστου 2009.
Περιέχει 11 τραγούδια. Το πρώτο, Jump In The Pool, είναι ένα αρκετά ωραίο τραγούδι με πολύ ωραίο ρυθμό.  Βέβαια προς το τέλος του τραγουδιού σχεδόν πάντα με κουράζει και το αλλάζω. Παρ'όλα αυτά δεν παύει να είναι απο τα αγάπημενα μου τραγούδια σ'αυτό το δίσκο. Ήταν το  δεύτερο single του cd. To δεύτερο τραγούδι του δίσκου, In The Hospital, μπορώ να πω πως δε με ξετρέλανε ιδιαιτέρως. Δηλαδή πέρα από το "doo-doo-doo-doo-doo" μπορώ να πω πως είναι ένα σχεδόν ..αδιάφορο τραγούδι. Σειρά έχει το Paris, το οποίο -surprise surprise- μ'άρεσε αρκετά αλλά και πάλι μπορώ να πω πως δεν ήταν και τίποτα το τρομερό και πρωτόγνωρο. Βέβαια μ'άρεσαν οι στίχοι. Ναι ναι, είχαν ενδιαφέρον. Και ναι, επιτέλους φτάσαμε στο White Diamonds το οποίο είναι με διαφορά το αγαπημένο μου τραγούδι από όλο το δίσκο. Δε ξέρω γιατί με τράβηξε τόσο πολύ, αλλά από την πρώτη στιγμή που το άκουσα για κάποιο λόγο το αγάπησα. Και όταν το ακούω για κάποιο λόγο μου 'ρχεται στο μυαλό η διαδρομή για να παω στο φροντιστηριο, όταν έχω αργήσει. Ναι, το ξέρω πολύ ενδιαφέρον. Οπότε ειναι τέλειο τραγούδι. Επιτέλους είπα και κάτι καλό.. Εεε το πέμπτο τραγούδι, το Strobe δε με συγκλόνισε. Ναι καθόλου βασικά. Αλλά για κάποιο λόγο όταν το ακούω φανταζομαι πιτσιλιές χρώματος σε μαύρο καμβά. (Μα σήμερα λέω άσχετα και κρυάδες και πρέπει να σταματήσω)

To On Board, το επόμενο τραγούδι μπορώ να πω πως το ακούω πρώτη φορά σήμερα και απορώ γιατί. Είναι από αυτά τα τραγούδια που μ'αρέσουν πολύ γιατί κολλάνε στο μυαλό σου και δε φεύγουν με τίποτα. Ναι, βέβαια πιστεύω πως σε πάρα πολλούς μπορεί να μην αρέσει, γιατί ομολογώ πως είναι λίγο φασαρία σε κάτι σημεία. Αλλά χαλάλι! Επόμενο τραγούδι. Lovesick. Κι αυτό από τα αγαπημένα μου τραγούδια στον δίσκο. Ειδικά το ρεφραίν, θυμάμαι κ το τραγουδούσα μια φορά όλη μέρα. Ε δεν έχω κάτι άλλο να πω. Είναι άπειρο. Κικ. Το όγδοο τραγούδι είναι το Skeleton Boy. Μ'αρέσει πολύ ο τίτλος. Νομίζω γίνομαι μονότονος και δε ξέρω τι να πω. Γιατί και αυτό (!) μ'αρεσει ανυπέρβλητα. Ειδικά το video clip! Εντάξει, εδώ θα πω και κάτι διαφορετικό. Το Photobooth, το επόμενο τραγούδι δε με ενθουσίασε (Εύα, μη με βρίζεις αν το διαβάζεις). Ναι, βασικά είναι πολύ ίδιο με τα υπόλοιπα και είναι και στο τέλος του δίσκου οπότε δε ξέρω.. Αλλά μαρέσει προς το τέλος όταν δε τραγουδάνε. (Τι καλός.) Το προτελευταίο τραγούδι του δίσκου, το Ex Lover μπορώ να πω δε μ'αρεσε σχεδον καθόλου. Αλλά για κάποιο λόγο μου θύμιζε ζούγκλα. Τι να πει κανείς.. Και ήρθε και το τέλος, με το Relationships, το οποίο κατά τη γνώμη ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει ο δίσκος, αφού είναι ένα άκρως συμπαθητικό τραγούδι, το οποίο είναι μεν ήρεμο, αλλα όχι βαρετό, όπως είναι πολλά "closing tracks".

Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο Kiss Of Life, το οποίο πρέπει να είναι από τα πιο γνωστά τους τραγούδια. Άποψη μου είναι όμως πως αδικούνται από αυτό, αφού έχουν τόσα άλλα καλύτερα τραγούδια. Αλλά προφανώς, οι υπόλοιποι έχουν άλλη γνώμη.

Γενικά, στο δίσκο θα βάλω ένα 5.8/10 γιατί δε ξέρω.. Παρόλο που είχε αρκετά πολύ καλά τραγούδια, ο δίσκος ήταν λίγο ..μονότονος να το πω? Θα το πω. Ναι, πολλά τραγούδια έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους και φαινόταν αρκετά αυτό και με χάλασε.

(Τι χάλι επίλογος. Γενικότερα είναι λίγο άθλιο όλο το άρθρο, αλλά δεν με ενέπνευσαν πολύ και δεν προσπαθησα άπειρα. Επιπροσθέτως, δεχόμουν και τον ψυχολογικό πόλεμο από τον υπολογιστή μου, ο οποίος είναι πια άσχρηστος και κλείνει όποτε ζεσταθεί λίγο. Να 'ναι καλά το blogger που τα αποθηκευει αυτόματα και δεν τα 'χω χάσει)

Two Door Cinema Club

Το δεύτερο συγκρότημα με το οποίο θα ασχοληθώ σ'αυτό εδώ το blog είναι οι Two Door Cinema Club. Σχηματίστηκε το 2007 και αποτελείται από τους Alex Trimble (φωνητικά, κιθάρα,beats), Kevin Baird (μπάσσο, φωνητικά) και Sam Halliday (κιθάρα, φωνητικά).

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν καμία σχέση με τους Band Of Skulls, αλλά υποθέτω πως αυτό δε πειράζει, αφού και άλλαξα post. Τι ανούσιο που ήταν αυτό που μόλις είπα.

Τέλος πάντων, οι TDCC (γιατί σιγά μη κάθομαι να γράφω όλο το όνομα κάθε φορά..) τραγουδούν κυρίως Electropop και Indie Rock μουσική.

Κατάφεραν να βρεθούν στη λίστα των πιο ανερχόμενων, κατα το BBC, καλλιτεχνών του 2010.

Το cd τους Tourist History κυκλοφόρησε στη 1 Μαρτίου στην Αγγλία και στις 27 Απριλίου στις Η.Π.Α. Ο τίτλος του album οφείλεται στο γεγονός πως η πατρίδα τους, Bagnor (Ισλανδία) είχε πολλούς τουρίστες, αλλά και στα πολλά ταξίδια που έκαναν οι ίδιοι σαν συγκρότημα.

Ο δίσκος έχει 10 τραγούδια. Έχει δεχτεί αρκετά καλά κριτικές και έχει συγκριθεί με cd των Foals, των Editors και των Futureheads. (Άχρηστη παρατήρηση: Τα ονόματα των τραγουδιών είναι σχεδόν σε σωστή αλφαβητική σειρά. Νομίζω όταν το 'δα εντυπωσιάστηκα.)
To πρώτο τραγούδι του δίσκου, Cigarettes In The Theatre, είναι απ'αυτά που σε κάνουν να θες να σηκωθείς και να αρχίσεις να χορεύεις. Καλά, μπορεί όχι και έτσι, αλλά σιγουρά σε γεμίζει με μια.. ευθυμία! Πάντως σαν πρώτο τραγούδι του δίσκου πιστεύω πως κάνει πολύ καλή επιλογή, αφού θες να δεις αν και τα υπόλοιπα τραγούδια θα είναι εξίσου ωραία. Το επόμενο τραγούδι, Come Back Home, παρόλο που παίρνει αιώνες να ξεκινήσει, όταν πια αρχίσει αποδεικνύεται ότι είναι και αυτό παρόμοιο με το πρώτο, αλλά αρκετά πιο ήρεμο. Μπορώ να πω πως το ρεφραίν μ'αρέσει πολύ. Το cd συνεχίζει με το Do You Want It All, το οποίο πραγματικά λέει όλη την ώρα "Do You Want It All" και "Because You Want To Be All". Αναρωτιέμαι αν ποτέ κανείς έχει μετρήσει όλα τα "want" του τραγουδιού. [κρυάδα!] Πιστεύω πως είναι από τα τραγούδια που αρέσουν μόνο σ'αυτούς που τους αρέσουν τα τραγούδια με πολλές επαναλήψεις. Πάλι καλά, είμαι ένας από αυτούς, οπότε μπορώ να το εκτιμήσω. Τέταρτο τραγούδι, This Is The Life, που προσωπικά μπορώ να πω δε μ'αρέσει πολύ σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια, αφού το βρίσκω λίγο (εώς πολύ..) μονότονο. Το επόμενο τραγουδι, Something Good Can Work, ήταν και το πρώτο single που έβγαλαν οι TDCC και μπορώ να πω πως ήταν μια πολύ καλή επιλογή αφού είναι ένα ωραίο και αισιόδοξο τραγούδι, όπως άλλοστε φαίνεται και από τον τίτλο. Πιστεύω πως άνετα θα μπορούσε να ανήκει στο playlist κάποιου για το καλοκαίρι. (Νομίζω δε το εξέφρασα καλά.. Ελπίζω να καταλάβατε!) Προφανώς και οι ίδιοι κάτι παρόμοιο σκέφτηκαν, αν κρίνω από την αρχή του video clip του τραγουδιού.

I Can Talk. Σίγουρα το αγάπημενο μου τραγούδι στο cd. Από την αρχή με το ρυθμικό "Ah-oh, Ah-ah-oh" (που πολλοί τους κατηγορούν πως το χουν κλέψει απο το τραγούδι των Futureheads), μέχρι και το τέλος, μπορώ να το χαρακτηρίσω ως.. εξαιρετικό! Πληροφοριακά είναι και το δεύτερο single του δίσκου. Έβδομο τραγούδι του cd, Undercover Martyn, τρίτο single (με τη σειρά τα πήραν απ'οτι φαινεται..) και μπορώ να πω ότι δε με ξετρέλανε. (Επίσης έψαξα να βρω τι είναι Martyn και απ'οτι κατάλαβα είναι επίθετο. Αν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα που δε το πιάνω, πείτε μου!) Το επόμενο τραγούδι (άλλη λέξη για να πω τραγούδι δεν υπάρχει? το άσμα μου ακούγεται ειρωνικό μπορώ να πω), το What You Know, όμοια με το προηγούμενο δε με ξετρέλανε, όμως μ'αρεσε περισσότερο. Δε νομίζω ότι έχω κάτι άλλο να πω. Eat That Up, It's Good For You. Από τον τίτλο και μόνο μπορώ να πω πως μ'αρέσει. Και σαν τραγούδι είναι μια χαρά! Τίποτα το ιδιαίτερο όμως. Το τελευταίο τραγούδι, You're Not Stubborn είναι ένα ακόμα ωραίο τραγούδι και καλό για το κλείσιμο του δίσκου.

Στη γιαπωνέζικη version του δίσκου, υπάρχουν και άλλα δυο τραγούδια. Το Kids, το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ και θεωρώ πως είναι κρίμα που δε μπήκε στον κανονικό δίσκο. Το άλλο, το Costume Party, είναι αρκετά συμπαθητικό, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Γενικότερα, το cd των TDCC είναι πάρα πολύ καλό και νομίζω θα είναι ένα από αυτά που θα ακούσω αρκετά αυτό το καλοκαίρι. Βέβαια, η μεγάλη ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στα τραγούδια προς το τέλος του δίσκου αρχίζει και γίνεται κουραστική, που είναι ένα αρκετά μεγάλο μειονέκτημα. Νομίζω θα του βάλω ένα 6.3/10 γιατί είναι καλό, αλλα θα μπορούσε να είναι και καλύτερο! (Μα πως τα λεω!)

Band Of Skulls

Λοιπόν, αποφάσισα το πρώτο μου post να το αφιερώσω στους Band Of Skulls.

Εεε τους έμαθα χάρη στην Ειρήνη, η οποία μου ζήτησε να της βρώ ποιο τραγούδι ήταν αυτό που έπαιζε στη διαφήμιση των ρολογιών Swatch. Ναι και το βρήκα λοιπόν (το "I Know What I Am" ήταν..) και από τότε ξεκίνησα να τους λατρεύω.

Οι Band Of Skulls λοιπόν είναι ένα συκρότημα απο το Southampton της Αγγλίας που αποτελείται από τους Russell Marsden (κιθάρα, φωνητικά), Emma Richardson (μπάσσο, φωνητικά) και Matt Hayward (ντραμς). Στην αρχή ονομάζονταν Fleeing New York, αλλά το Νοέμβριο του 2008, το άλλαξαν και έγινε αυτό που έχουν και τώρα. Πολλές φορές έχουν παρομοιαστεί με το group "The White Stripes", γεγονός που τους ενοχλεί λίγο.

Μέχρι τώρα έχουν βγάλει μόνο ένα δίσκο, ο οποίος θα είναι και αυτός που θα σχολιάσω παρακάτω. Κικ. Τι οργανωμένος που είμαι.

Λεγεται Baby Darling Doll Face Honey, που κι αυτό από μόνο του τραβάει τον αγοραστή αφού ο τίτλος ειναι πολύ πρωτότυπος. Όπως έχει αναφέρει ο Russell σε μια συνεντευξη του ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ενα μήνυμα που έστειλε κάποιος στην Emma, που έλεγε "baby darling doll face honey, when am I gonna see you in the big bad city" το οποίο είναι ο πρώτος στίχος του τραγουδιού τους Fires και το οποίο πρότεινε ο Matt να γίνει τίτλος του album.

Το εξώφυλλο (?) του δίσκου το έχει επιμεληθεί η ίδια η Emma, αφού είναι βασισμένο σε ζωγραφιές της.

Ο δίσκος έχει 12 τραγούδια.

Ξεκινάει δυναμικά με το Light Of The Morning, το οποίο είναι και το τραγούδι που ακούγεται σε μια διαφήμιση για την Ford Mustang 2011. Συνεχίζει με το Death By Diamonds And Pearls, ένα τραγούδι με το οποίο είχα πορωθεί τον προηγούμενο μήνα, αφού το άκουγα συνεχώς. Μετά, έρχεται το I Know What I Am, που και αυτό έχει χρησιμοποιηθεί για αρκετές διαφημίσεις. Προσωπικά, αυτά τα δύο είναι και τα τραγούδια που μ'αρέσουν περισσότερο, αλλά πιστεύω πως πρέπει να αναφέρω και τα υπόλοιπα. Κικ. Το 'χα πει πως είμαι κρύος. Το επόμενο, το Fires μπορώ να πω πως δε με ξετρελαίνει, αλλά ομολογώ πως έχει αρκετά ωραία μελωδία. (Πως τα λεω!). To Honest δεν είναι ούτε αυτό πολύ του γούστου μου, αλλά απ'ότι βλέπω από τα σχόλια των χρηστών του YouTube, το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στην αγγλική σειρά Skins, οπότε το συμπάθησα. Αντικειμενικά κριτήρια πάνω απ'όλα. Αντιθέτως, το Patterns, το επόμενο τραγούδι από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, αποφάσισα ότι θα μ'αρέσει. Και έτσι ακριβώς έγινε.

Προσπαθώ να βρω τρόπους έτσι ώστε να εισάγω το επόμενο τραγούδι χωρίς να λέω συνέχεια το ίδιο πράγμα, αλλα μπορώ να πω πως είναι πολυ δύσκολο. Νιώθω σαν να γράφω Έκθεση.

Τέλος πάντων, στο Hollywood Bowl μπορώ να πω πως πραγματικά λατρεύω την αρχή, αφού καθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι και τελείωνει, το γυρνάω πάντα πίσω στην αρχή για να ακούσω αυτό το Ηey! Ναι λοιπόν. Οπότε και αυτό μαζί με τα άλλα δυο είναι από τα αγαπημένα μου. Επόμενο τραγούδι. Bomb. Δε ξέρω. Νομίζω έχω mixed feelings. Από τη μια είναι ωραίο τραγούδι, αλλά εντάξει.. τίποτα το τρομερό. Το ίδιο και για το επόμενο τραγούδι το Impossible το οποίο αν και είναι και είναι ωραίο και χαλαρωτικό, μπορώ να πω ότι είναι και λίγο βαρετό. Τι να πει κανεις? Ναι, λοιπόν για να μη πολυλογώ, το ίδιο πάει και για τα 3 επόμενα, Blood, Dull Gold Heart και Cold Fame.

Οι Band Of Skulls απέκτησαν πολλή αναγνωρισιμοτητα πρόσφατα, χαρη στο τραγούδι τους Friends, το οποίο ήταν μέρος του soundtrack της ταινίας New Moon. Αναφέρει συγκεκριμένα ο Matt πως μετά από την ταινία, απέκτησαν περιπου 46.000 followers στο twitter τους.

Λοιπόν, κάπου εδώ τελείωσα. Γενικά το cd ήταν πολύ καλό και αρκετά τραγούδια ξεχωρισαν. Εεε θα του βάλω ένα 6/10. Προσωπικά κριτήρια. Ακούστε και εσεις τα τραγούδια γιατί μπορεί να σας αρέσουν.

Μπορώ να πω πως έγραψα πολλά και έκανα μεγάλη έρευνα, οπότε να το διαβάσετε και να το εκτιμήσετε. Και αφήστε σχόλια. Κικ. Αυτά. Ελπίζω να μη σας κούρασα.

Παρακάτω είναι τα τρία αγαπημένα μου τραγούδια:

Ω ναι.

Λοιπόν! Αφού και στις δύο μου άλλες προσπάθειες να γράψω blog απέτυχα, αποφάσισα να αρχίσω ένα, το οποίο θα αφορά τη μουσική, αφού μ'αυτήν ασχολούμαι άλλοστε όλη μέρα.

Κικ. Τι άσχημος πρόλογος.

Λοιπόν, στόχος μου είναι να αναφέρομαι σε ένα album ενός συγκροτηματος κάθε φορά και να σχολιάζω κάθε τραγούδι. Βέβαια, δεν έχω καμία σχέση με τη μουσική σαν "επιστήμη", αφού ποτέ δεν έχω πάει σε ωδείο και επομένως δε ξέρω καθόλου απ'όλα αυτά. Βασικά ούτε να τραγουδήσω δε μπορώ απ'ότι μου λένε, αλλά δε πειράζει..!

Εεε λοιπόν. (Τρίτη φορά που λέω λοιπόν..) Θα επιλέγω να αναφέρομαι κυρίως σε συγκροτήματα ή τραγουδιστές τους οποίους δε ξέρω πολύ καλά, αλλά θεωρώ πως αξίζουν να γίνουν πιο γνωστοί. Πηγή έμπνευσης θα είναι ένα site το www.thesixtyone.com το οποίο παίζει μουσική κυρίως αγνώστων καλλιτεχνών, αλλά και ένα αγγλικό περιοδικό μουσικής, το NME, που πιστεύω είναι από τα πιο γνωστά όσον αφορά το είδος μουσικής που προτιμώ.

Εεε ναι.. Όπως είπα και προηγουμένως δεν έχω καμιά ιδέα από μουσική και απλώς γράφω τη γνώμη μου. Αυτά. Και αν γίνω ποτέ διάσημος γι'αυτό το τέλειο μπλογκ, να ξέρετε ότι δε θα ψωνιστώ. Κικ. Λέω κρυάδες.

Αα και σχόλια από κάτω παρακαλώ.

Αυτά.